Deel II kan beginnen!

En daar zijn we dan, in Nicaragua! Ondertussen al een aantal dagen in Granada bij ons nieuwe gastgezin - waar we de komende 4 weken zullen wonen. Het huis heeft een erg hoog El Silencio-gehalte, maar dan in grote versie. Toch voel ik me hier prima op m´n gemak: de familie is supergezellig (ook onze Noorse huisgenoot) en Granada is prachtig en er is genoeg te doen. Er is van alles wat: mooie pleintjes en parkjes, cafeetjes en terrasjes - het ijs is hier ook heerlijk -, de typisch Latijns-Amerikaanse marktjes met voedsel en kleding e.d., maar ook een vrij westerse supermarkt. Een erg mooie stad.

De vlucht hierheen was overigens echt geweldig! - uiteindelijk althans. De morgen begon al ´goed´, toen ik na de wekker (om 3:00 uur) ineens in een diepe slaap viel - want ik had de hele nacht wakker gelegen - tot Joery me om half 4 eindelijk wakker kreeg en meldde dat de taxi er al stond. Blijkbaar lag ik volledig in coma, want alle sms-, bel- en kloppogingen werkten niet. Maar ik dus snel omgekleed en rond 4 uur bereikten we het vliegveld al. Netjes afgezet dus en ruim op tijd. Zo op tijd, dat het vliegveld nog niet eens open was. Na een half uurtje in de donkere kou en met onze enorme koffers, konden we dan toch naar binnen. Eenmaal binnen moesten we echter ook nog een geruime tijd wachten voordat we konden inchecken - we waren immers de allereersten; het personeel meegerekend.

Het inchecken zelf verliep ook niet helemaal soepel. Allereerst hadden we al veel te veel gewicht - max. 12 kg voor die irritant grote, plompe, vervelende bagage van ons was natuurlijk een onmogelijke opgave. Aldus 30 dollar. Daarnaast nog de kosten voor de tax: 30 dollar. Ik had echter gehoopt mijn laatste colones - want ik had zuinig gedaan - hiervoor te gebruiken en de rest met m´n dollars aan te vullen. Helaas pindakaas (mantequilla de mani), want dat was niet mogelijk - hoe kon ´t ook anders. Ik kon echter wel m´n colones bij de ´bank´ op het vliegveld omwisselen voor dollars - anders zou ik omgerekend namelijk 17 euro weggooien. Natuurlijk zou deze pas een half uurtje voor vertrek openen (erg krap) en omdat ze het nodig vonden om onze paspoorten bij te houden totdat we het vliegtuig zouden instappen (hmm..), werd dat ook een probleem. Vervolgens werd ons verteld dat er een mogelijkheid was dat onze koffers nu niet meer meekonden met de vlucht, maar pas 3 dagen later, want de vlucht zat helemaal vol. Het werd dus aangeraden enkele spullen vanuit de koffers in de handbagage mee te nemen. En m´n koffer kon al zo gemakkelijk dicht - dus niet! Ook de bekende - en vooral irritante - papierwerkjes moesten tussendoor gebeuren. In die tussentijd moest ook de inhoud van onze koffers onderzocht worden op weet ik veel wat: koffers weer open! De beveiligingspipo moest uiteraard alles uitgraven - vreemde mannetjes die aan je ondergoed zitten (iehhww) - waardoor ook de enige passende indeling, waar ik tijden aan gepuzzeld heb, onbeschaamd werd verpest. Het viel nog mee, want we kregen h´m dicht.

Het laatste half uurtje verliep wat rustiger (hehe). Het lukte nog om colones te wisselen - ze namen genoegen met een kopie. We kregen nog koffie van een mede-passagier (zij wilden het niet) en toen kon het boarden eindelijk beginnen. We kregen onze paspoorten terug en liepen het vliegveld op, waar werkelijk het meest schattige vliegtuigje ooit op ons stond te wachten. We moesten het trappetje oplopen en gebukt naar ons stoeltje lopen omdat het plafond zo laag was. Alles leek net in miniatuur en we konden zo de cockpit inkijken. De piloot hoefde enkel z´n hoofd te draaien om ons toe te spreken. De ramen waren echter wel groot aan beide kanten en omdat het vliegtuigje niet zo hoog kon vliegen, hadden we een prachtig uitzicht (een ook redelijk wat turbulentie, net een achtbaan). Het was een geweldige ervaring en ik ben superblij dat ik dit heb meegemaakt.

Na ongeveer 1 tot 1,5 uurtje vliegen kwamen we in Managua aan - met onze koffers! - waar we werden opgehaald en naar ons gastgezin werden gebracht. We kwamen vroeg aan, dus genoeg tijd om Granada en ons gastgezin een beetje te leren kennen. De dag daarna besloten we om even een kijkje te nemen op de school. We werden gelijk uitgenodigd om die middag mee te gaan met de activiteit van school naar een dorpje met marktjes waar ze souvernirs e.d. haddne. Zo konden we ook gelijk de andere studenten - allemaal Nederlands - leren kennen. We gingen die middag met de bus. De bus werkt heel anders dan in Costa Rica en ook nog best erg wennen. Daarom hadden we besloten om dit weekend maar in Granada te blijven (i.p.v. één van de uitstapjes die we normaal ondernemen) totdat we hier wat beter wegwijs zijn. We hadden echter een goede vervanging, want vrijdagavond gingen we met alle studenten gezellig wat drinken en de avond daarna was er een poolparty - de pool werd niet gebruikt, maargoed. De ochtenden sliepen we lekker uit en de middagen deden we rustig aan: een terrasje pakken, wandelen door Granada, een beetje tekenen en lezen en gewoon lekker relaxen in een oma-schommelstoel in het zonnetje. Een geslaagd weekend dus.

Deze week is dan onze eerste lesweek hier (vandaag al de derde dag gehad op school). Maar aangezien mijn verslag al kilometers lang is, zal ik dat bewaren voor een volgend verslag.