Een wereld van verschil

Weer terug in het oude vertrouwde San Jose, de stad die voor ons al een thuis is geworden. En nu zijn onze laatste daagjes in San Jose - maar ook Costa Rica - ingegaan.

Deze keer verliep de busrit (van El Silencio naar San Jose) wat soepeler - wel om half 6 's morgens - want we waren er achter gekomen dat bij beide bussen de koffers gewoon onderin konden (al dat gepruts voor niets dus de vorige keer). In San Jose aangekomen, namen we de taxi naar ons nieuwe gastgezin. De chaufeur zette ons af - bij het witte huis met het zwarte hek en de juiste directie - waarop wij aanklopten op het hek (want er was nergens een deurbel te bekennen). Er kwam een oude vrouw, volledig overdonderd, naar buiten. Overdonderd ja, want wij stonden daar aan de deur met onze enorme koffers, maar zij was niet ons gastgezin. Ons eigenlijke huis bleek een aantal huisjes verderop te zijn, aan de andere kant van de straat. Ook deze vrouw kwam verbaasd naar buiten, want ze had ons later verwacht.

We kregen een korte rondleiding en het huis heeft zowaar een bovenverdieping - is ook nieuw voor ons - waar onze kamers zich bevinden. En wat een luxe (vergeleken met El Silencio is alles luxueus). Het is een mooi huis, het enigste probleem is de badkamer.. De badkamer zelf is prima, alleen er zijn twee deuren: een op de overloop, die op slot kan, en een naar de slaapkamer van onze mama tica. En inderdaad, die kan dus niet op slot (Joery heeft er al ervaring mee). Tot noch toe geen ernstige problemen ondervonden, dus dat zal allemaal wel loslopen.

Ons gastgezin zelf is echt superlief. Vooral onze mama tica, waarmee we al talloze gesprekken hebben gehad. Ze is oprecht geinteresseerd en ze is ook de eerste mama tica, die samen met ons aan tafel komt eten. Super gezellig allemaal! Ook hebben we al verschillende filmavonden gehad in ons gastgezin. Er is een kast vol met talloze films en dus hebben we daar maar gebruik van gemaakt, op aanraden van onze mama tica.

Behalve ons leuke gastgezin, is het ook superleuk dat we weer naar de school kunnen. Gelijk de eerste morgen zagen we Laure op - ze was net aangekomen - en Yessenia en later ook Jenny! Uiteraard hadden we gelijk een afspraak gemaakt om wat te gaan drinken. Enorm leuk om iedereen weer te zien!

En dan het vrijwilligers natuurlijk. Dinsdagmorgen werden we vanaf school naar het weeshuisje gebracht, waar 10 tot 12 kindjes wonen. Wat we daar doen komt neer op 3 uur spelen met de kinderen. Best leuk en de kinderen zijn ook lief, maar wel erg vermoeidend. Je krijgt er wel armspieren van: uren schommels duwen en kinderen optillen, die uiteraard naar elke hoek van het gebouw willen.

Naast het vrijwilligerwerk hebben we natuurlijk nog onze weekenden vrij. Dit weekend zijn we weer in Puerto Viejo geweest. Geheel buiten de planning, maar omdat Laure zaterdag jarig was en dit ook haar laatste weekend met ons was, hadden we natuurlijk geen keus meer.

Deze keer bleven Joery en ik in het Hotel Puerto Viejo, waar we in een soort boomhut sliepen. Het was er allemaal heel basic en er liepen overal halfnaakte hippie-opa's rond, maar het was er gezellig en er was een gemeenschappelijke keuken waar Joery en ik ons helemaal hebben uitgeleefd met het ontbijt en avondeten. Natuurlijk hebben we de verjaardag van Laure uitgebreid gevierd in de avond. En een dagje op 't strand kon ook niet ontbreken.

Na weer een relaxed weekendje, hebben nu nog een weekje met onze kindjes voor de boeg. Daarnaast ben ik natuurlijk ook bijna jarig! (een heel raar idee dat ik dat hier ga vieren). En 7 maart stappen we ons 20-persoonsvliegtuigje in naar Nicaragua. Kortom: er staat nog veel te gebeuren en ik kijk ernaar uit.