Sofia, venga!

Alweer de laatse dag in El Silencio! Aan de ene kant vind ik dat wel jammer, maar twee weken hier is eigenlijk precies lang genoeg. We hebben de natuur hier gezien - en die is echt onvoorstelbaar mooi; bijna onwerkelijk -, het werk dat we gedaan hebben was heel afwisselend, we hebben deze week weer 5 nieuwe gezellige vrijwilligers leren kennen, en ook in het gastgezin raken we wat meer gewend aan elkaar en wordt het wat gezelliger.

Wel typisch dat juist nu, nu ik eigenlijk al weer wegga, iedereen pas weet dat ik Sylvia heet. Iedereen kent mij hier namelijk al anderhalve week als 'Sofia'. Blijkbaar heb ik gewoon een enorm moeilijke naam. Of misschien ben ik gewoon zo overduidelijk een Sofia en heb ik bij m'n geboorte de verkeerde naam gekregen. Want werkelijk iedereen, die ik hier ontmoet heb, maakte dezelfde 'fout'. Wat het ook is, alle pogingen om deze misvatting recht te zetten, mondden allemaal uit in mislukkingen.

Pas afgelopen donderdag kwam hier verandering in, toen we in de palmen aan het werk waren. Dat komt neer op een hele morgen vruchtjes rapen in de enoorrme plantages (vervolgens wordt er van deze vruchtjes palmolie gemaakt). Het was best zwaar werk, zo met al die zware zakken en emmers, maar wel een leuke ervaring. Het vrouwtje, dat er werkte en waar ik mee, mee moest, was zowaar de eerste hier die mijn naam wel goed verstond (en dat met haar oude-vrouwtjesgehoor!). Mijn 'tica-broer' werkte die dag echter ook in de plantages en natuurlijk raakte hij en mijn fruitvrouwtje met elkaar aan de praat.

Het nieuws verspreidde zich uiteraard razendsnel, waardoor ik 's avonds steeds met dezelfde vraag en verbaasde blikken werd bestookt. Het is eigenlijk bestwel raar dat ik sindsdien gewoon met m'n eigen naam wordt aangesproken. Ik was er al zo aam gewend geraakt dat ik hier Sofia ben. Een heel gebeuren dus die dag. Ik ben ook nog steeds verbaasd over dat vrouwtje, dat met gemak die gigantische, volle, loodzware zakken op d'r nek gooide en er de halve plantage mee doorliep. Zij was die dag echt de (oude) vrouw, waar ik naar opkeek.

Maar de dag daarna was natuurlijk een nog veel belangrijkere dag: de verjaardag van Joery! En wat een dag was het! Die jongen heeft de verjaardag van z'n leven gehad. De morgen begon al gelijk goed, want we mochten naar de lecheria (daar liep Joery al ruim een week over te zeiken). Een droom voor Joery die uitkwam: die apparaten onder die koeien hangen en de uiers wassen nadat er een mini-koe aan gelebbert had. Helemaal gelukkig gingen we naar huis voor het ontbijt ( want we moesten er wel om 5 uur uit voor die koeien). De rest van de middag hebben we bij de watervallen doorgebracht, die we die dag voor het eerst zagen. Ik kan niet beschrijven hoe het is om daar te zijn en foto's komen niet eens in de buurt. Het is er in ieder geval echt prachtig. "Wooww!" is misschien de beschrijving, die nog het dichtste in de buurt komt van wat er op dat moment door je heen gaat. Sindsdien zijn we elke dag naar de watervallen geweest.

's avonds, toen we bij Joery's huis aankwamen - want hij moest perse om 9 uur thuis zijn - werden we met veel gegiechel en geheimzinnigheid de keuken mee ingenomen. Hier stond een enorme taart klaar voor Joery en uiteraard werd er een verjaardagslied in het Spaans gezongen. Superleuk! En de taart was ook lekker (want natuurlijk kreeg ik ook een stukje). Een geslaagde verjaardag dus.

En dan hadden we gister nog dat enorme feest, hier op de berg. Er werd dus niet gewerkt en er was muziej en eten en drinken. Maar omdat wij vrijwilligers zijn, gold dat natuurlijk niet voor ons. We moesten alles klaarzetten en al het eten en drinken verplaatsen naar de partyplek (jammer, maarja). We kregen wel gratis drinken en eten, en de aangeschoten opa, die volledig uit z'n plaat ging op de muziek, was ook leuk om te aanschouwen.

Dus weer heel wat meegemaakt hier deze week. Morgen dan weer richting San José - weer met die enorme koffers! Ik ben ook heel erg benieuwd naar ons nieuwe gastgezin en het vrijwilligerswerk! Ik heb er in ieder geval weer zin in.