Like coming home

Al weer bijna een week hier en ook al zoveel gedaan. Na de lange vlucht (met tussenstop in Atlanta, waar we nog even lekker Amerikaans konden doen) kwamen we rond 9 uur ´s avonds (Nicaraguaanse tijd) aan in Managua.

Een eindje van het vliegveld vandaan namen we een taxi naar het hostel, dat we van te voren hadden opgezocht. Echter de prijzen waren onnatuurlijk hoog en ze wilden niet zakken, dus besloten we iets anders te zoeken. Op weg naar de autoweg kwamen twee meisjes ons voorbij skeeleren. Ze vroegen waar we vandaan kwamen en zo raakten we aan de praat. Toen we ze vroegen of ze een goedkoop hostel wisten, leidden ze ons direct de weg (en onderweg ook even de skeelers voor slippers vervangen). Na een paar blokjes om en een klein gesprekje stelde ze voor dat we ook wel bij hun thuis konden overnachten en dat een kamer hadden waar ze zo een bed konden klaarzetten. Ze verzekerden ons dat het echt geen probleem en/of moeite was na onze peilingen en toen we daar aankwamen, werd de kamer, die voor ons bestemd was, al hevig schoongemaakt en werden bed, matras, stoelen en ventilator naar binnen gedragen door het smalle gangetje. Maar helpen was in ieder geval niet de bedoeling. Na de hele installatie en een gesprekje met ongeveer het hele gezin, gingen we maar eens naar bed. Voor ons was het immers al 5 uur ´s morgens.

De volgende morgen werden we vrij vroeg wakker en maakten we ons klaar voor vertrek naar Granada. De familie moest natuurlijk enorm bedankt worden en we gaven ze een vergoeding voor de nacht en een zak drop als souvenir. Het meisje dat ons de vorige avond had rondgeleid - zij heet trouwens ook Sylvia! - hielp ons nog op weg om wat Cordobas te pinnen en vervolgens op de taxi naar het bus station. Het was een relaxed bustochtje met het raam open en natuurlijk een lekker busmuziekje. In Granada aangekomen moesten we wel even oriënteren - want zelfs daar zijn nog delen van de stad die ik niet op m´n duimpje ken. Uiteindelijk vonden we het hostel en konden eindelijk onze tassen af.

De praktische zaken, zoals knipbeuren, simkaarten en eten werden gelijk uitgevoerd. Verder een vrij rustig dagje (alsof je na een lange vakantie weer thuis komt en even moet settelen). De volgende dag een middagje naar Masaya, waar de markt met alle mogelijke souvenirs zich bevindt. Behalve een heerlijke fruitsmoothie, geen uitspattingen wat betreft aankopen. Diezelfde dag zijn we ´s avonds nog bij Ana (de Nica mama van Joer en mij 2 jaar geleden in het gastgezin). Ik werd gelijk herkend door de hele familie. Geweldig om iedereen weer te zien en het voelde gelijk weer als vanouds. Er kwamen gelijk veel verhalen naar boven en behalve de portretten die ik 2 jaar geleden heb gemaakt, is er nog meer van mij achtergebleven. Eén van de tekeningen die ik had gemaakt was van het zoontje van een vriendin van Ana. Ana vertelde me trots dat ze mijn tekening op haar been heeft laten tatoeëren! Ze heeft onlangs een nieuw zoontje erbij en er waren al plannen voor een tweede tatoeage wanneer ik een nieuwe tekening zou maken. Toch mooi dat zoiets gewoon kan hier.

Woensdag en donderdag zijn we naar Laguna de Apoyo, het vulkaan meer, geweest. Hier was ik twee jaar geleden een maand lang (de laatste maand!) bij het Estación Biológica. Dit blijft gewoon een prachtige, vredige plek. We hebben ons enorm vermaakt en natuurlijk heel veel gezwommen. Er moest natuurlijk ook voetbal gekeken worden (Nederland - Argentinië) en dat lukte zowaar nog ook. Toen we bij een random barretje vroegen of het mogelijk was om ergens de wedstrijd te kijken, werd gelijk gezegd dat het al geregeld werd en dat ze zelf ook voetbal gingen kijken. Er werd gelijk een TV achter de bar vandaan getoverd en verschillende snoeren langs het dak gevoerd. En voila: we konden de wedstrijd kijken. En dat op een plek waar het telefoonbereik niet zo best was. Behalve het verschrikkelijke kraakgeluid, ontbrak het nergens aan. We hadden een biertje, eten, handtekeningen van de bandleden van wat schijnbaar een bandje was in Nicaragua en genoeg enthousiaste locals die voor Argentinië waren. Maar no hard feelings ;). Na het verdrietige verlies (voor ons dan) zagen we ook Pablo, de rechterhand van Jeffrey, weer in het biologisch centrum. Ook hij herkende me meteen en mijn tekenkunsten daar waren ook niet vergeten. Hij zei dat zijn zoontje de tekening die ik van hem had gemaakt boven z´n bed had hangen.

Na deze twee enorm chille dagen, moesten we weer op weg naar Granada, want daar hadden we een afspraak staan met Ana om gezellig uit te gaan in de stad. Het Nederlandse meise dat nu bij haar verblijft ging ook gezellig mee. Een supergezellige avond met z´n allen.

Deze vrijdag (want hier is het nog vrijdag, ja) en zaterdag blijven we nog in Granada, waarvan morgenavond een eetafspraak bij Ana al gepland staat. Morgen gaan we nog een kajakrondje doen bij Las Isletas vlak bij Granada en vanaf zondag zullen we langzaam aan naar El Rama verhuizen om aan het project met de bamboe huizen te beginnen. We zullen hier voornamelijk veel documenteren - en ik dus ook veel tekenen :) en helpen met de laatste dingen om het huis af te maken. Ik ben superbenieuwd en ik heb er in ieder geval heel veel zin in!